weer terug in India

Back in India

Na weer een geslaagde vlucht waren we  's ochtends om half 8 weer terug in incredible India. Vanaf het vliegveld meteen naar fort Kochi gegaan en wat gegeten aan het water. De toeristische trekpleister zijn de Chinese visnetten die in een gigantisch houten frame hangen en met de hand in en uit het water getakeld worden. Krabben, kreeften, garnalen, allerlei soorten vis, ja zelfs haaitjes werden op deze manier gevangen en 10 meter verder aan de kant van de weg kakelvers verkocht. Kochi is nog een tijdje in Nederlandsche handen geweest en dat kun je merken aan de Hollandse begraafplaats en de Nederlandse namen die op straten en gebouwen terugkomen. Aangezien de geldigheid van onze prepaid simkaart was verlopen moesten we een nieuwe kopen om te kunnen bellen of internetten zonder wifi. En dat zouden we nog nodig hebben met een fikse treinreis naar Jaipur voor de boeg. Diezelfde avond zouden we om 7 uur vertrekken. Omdat het zondag was, konden we de nieuwe simkaart nog niet activeren, maandag zou de aanvraag in behandeling genomen worden, 's avonds om half 11 moesten we bellen en dan zou de sim geactiveerd worden. Hadden we tenminste nog de helft van de reis internet.

's Middags met de bus voor 15 roepies naar het station gereden en meteen de rugzakken bij de luggage room in bewaring gegeven en nog een beetje rondgewandeld in Ernakulam. Het zou de laatste dag in de tropische omstandigheden zijn, want na Jaipur zouden we naar Delhi doorreizen  en doorgaan naar de Himalayas. Uiteindelijk de laatste uren op het station zitten puffen onder tergend langzaam draaiende ventilatoren. Er kwam nog een man naar ons toe die vroeg waar we vandaan kwamen en van alles over zichzelf vertelde. Heel gezellig allemaal. En toen ging ie na anderhalf uur weer weg, niet met de trein want hij was alleen maar naar het station gekomen om een babbeltje te maken. De trein was weer ruim op tijd dus konden we ons op het gemakje installeren. We hadden allebei een bovenbedje aan weerzijden van het gangpad en konden de rugzakken onder de banken kwijt. Mooi! De rest van de wagon was al snel gevuld met voornamelijk mensen uit Kerala die op pelgrimage gingen naar Rahjastan. Al snel bleek dat deze mensen nauwelijks Engels spraken dus communiceren kon lastig worden. Er zat nog een Engelse hippie in de wagon die al 40 jaar in India kwam en nu onderweg was naar Pushkar. Een paar wagons verder bleken nog wat backpackers te zitten te zitten. Afijn die zouden we de komende 2700 km wel leren kennen. De trein was duidelijk niet de nieuwste van Indian Railways. Alles rammelde en aan boord in de sleeperclass wagons waren enkel hangtoiletten. Ondanks dat we op het beginpunt van deze lijn instapten waren de plees allesbehalve schoon en meurden ze een uur in de wind. Meteen een goeie reden om vaak in de deuropening te gaan zitten en frisse lucht te scheppen. Over zo'n lange reis zie je het landschap steeds veranderen. Maar bijna de hele reis waren de bergen van de West Ghats te zien. Op een gegeven moment zat ik net een peukie in de deur te roken terwijl de trein met een gangetje dat met stevig doorfietsen te vergelijken was. Toen zag ik een hond die wild blaffend uit zijn dak stond te gaan tegen een flinke cobra die zijn lijf oprichtte en nek breed maakte. Wow!  Maar helaas zal ik nooit weten hoe de strijd is geëindigd. De pelgrims bleken moslims te zijn die een paar keer per dag met de hele groep samen gingen en zo voor wat welkome afwisseling zorgden. Het is blijft frappant om telkens weer te ontdekken waarom de term incredible India zo precies de juiste snaar raakt. Zo ontdekten we dat vooral na 11 uur als bijna iedereen in diepe slaap is, de "Chai, chai, chai, chai"-mannetjes het meest actief zijn. Op elke station waar gestopt werd kwamen ze continu langs. Het eten dat in de trein geserveerd wordt is volgens de hippie maar ook volgens de Indiers, dusdanig in kwaliteit achteruit gegaan, dathet nauwelijks meer gekocht wordt. Maar een gewaarschuwd mens telt voor 2. We hadden een grote tas vol fruit, toastjes en tonijnsalade bij ons. En gelukkig onze E-readers. Maar ondanks de voorbereidingen, de leuke gesprekken en het mooie en variërende uitzicht, was het mede dankzij ratten onder de bank en kakkerlakken all over the place toch wel pittig zo'n reis die met vertraging uiteindelijk 45 uur duurde. Toen we in Jaipur aankwamen hebben we meteen een kaartje gekocht dat ons in 6 uur naar Delhi zou brengen. Laten we het maar gehad hebben. We waren nou toch al gaar en hadden weinig zin om nog in Jaipur te blijven want we wilden naar de Himalayas. We moesten nog 4 uur wachten en dan mochten we in general class instappen. Dat betekent oorlog om eruit of erin te komen en een plaatsje te bemachtigen. Mensen in de baggegerekken, mensen op de vloer, mensen overal. Toen de trein aankwam meteen de conducteur opgezocht met de vraag of we konden upgraden. Gelukkig waren er nog 2 plekken in 3AC. En geloof me, daar waren we blij mee!

In Delhi vonden we een redelijk goed en schoon hotel waar Meike, die we van Ruigoord kennen ook zat. 's Avonds met haar en een vriendin van haar op de rooftop gezellig bij zitten kletsen en afgesproken dat ik de volgende dag met Meike mee zou gaan als ze inkopen ging doen voor haar bedrijfje Karidi. Dat bleek een hele leuke ervaring te zijn. Met zijn tweeën als een speer door een doolhof van smalle straatjes waar het krioelt van de mensen, op zoek naar net dat ene winkeltje dat, ja waar zat dat ook al weer. Meike spreekt goed Hindi en dan is in India zijn toch echt een wereld van verschil! Na een uur hielden we het voor gezien en zijn we terug naar het hotel gegaan om de ingeslagen spullen te droppen, Bas op te halen en naar Connaught Place te gaan. In het hotel ontdekte Meike dat ze haar telefoon kwijt was. Die is in de drukte uit haar tas gehaald, beetje jammer! Connaught Place is een winkelbuurt dat cirkelvormig is. In het midden een groot veld en een grote ondergrondse bazaar. En de grootste vlag en vlaggenmast die ik ooit heb gezien. Daaromheen heb je binnenste ring, een enorme galerij met allemaal winkels en restaurants. op 4 plaatsen kun je uit de binnenste ring naar buitenste ring komen, weer zo'n galerij.  Meike ging aangifte doen en Bas en ik waren wel benieuwd naar de bazaar. Daar bleek werkelijk niets te koop te zijn dat we ook maar enigszins interessant vonden. Allemaal dezelfde net-niet mode en telefoonaccessoires. Na een half uur hebben we het opgegeven en langs een stuk van de galerij gelopen. De winkels daar waren wat meer internationaler. Deze winkelbuurt is ongetwijfeld op de middenklasse van de bevolking, de mode typisch Indiaas en voor bijna Europese prijzen. Ook de eetgelegenheden en koffiehuizen zijn echt wel duur te noemen en zijn echte plekken om te zien en gezien te worden. Maar in vergelijking met de armere buurten zie je hier heel erg veel overgewicht. Lang leve de welvaart!

De volgende 2 dagen hebben we lekker rustig aan Paharganj (de backpackersbuurt) en omgeving ondekt. En zaterdags de nachtbus naar Dharamshala genomen. We zaten met een paar leuke backpackers. Allemaal op weg naar de rust in de Himalayas. Om 7 uur kwamen we aan in Dharamshala om daar Ramesh te treffen. Het was 4 maanden geleden dat we elkaar hadden leren kennen in dezelfde bus. Hij had een guesthouse voor ons geregeld, maar had zelf maar weinig tijd want zijn vrouw was geblesseerd en hij moest zijn winkel al snel gaan opengooien. Nog net tijd voor een chai en toen zijn we met de streekbus voor 14 roepies naar Bhagsu gegaan. Na 20 minuten door McLeod Ganj gereden. Dit is de plaats waar de regering van Tibet gevestigd is en His Holiness de Dalai Lama verblijft. Bhagsu is een klein dorpje 2 km voorbij McLeod Ganj en hoger op de berg gelegen. We moesten in upper Bhagsu zijn. Vanaf het centrale punt moesten we in de zeikende regen nog 500 mtr over een stijle weg omhoog lopen tot ons guesthouse. Echt buffelen maar goed voor de spieren en conditie. We hadden een ruime schone kamer met een goed matras voor Indiase begrippen. En niet onbelangrijk, hele dikke dekens. Want we hadden het best koud eigenlijk. Het bleek daar op dat moment 5 graden te zijn, enkel glas, tochtige deuren en geen verwarming. Maar na onze eerste echte warme douche deze reis hebben we ons in de dekens gerold en hebben heerlijk geslapen. Deze eerste dag zouden we niet echt veel meer ondernemen. Bhagsu ontdekken, dat kon nooit heel erg veel zijn. Het is maar een klein dorpje met ongeveer 700 inwoners. Maar net zoals in Zeeland, loopt het in het seizoen over van de toeristen. Maar het is er toch een stuk minder druk dan Dharamsala waar de meeste toeristen neerstrijken. Vanuit het centrale punt kon je naar een tempel, een zwembad en de watervallen lopen.  Ondanks het troosteloze weer was het uitzicht hier wel heel gaaf. Een heel apart sfeertje die huisjes zo tegen de bergwanden opgebouwd. Op de terugweg kwamen we Naama, een van de backpackers uit de bus, tegen en samen wat gedronken. Even later kwam ook Noam die we van dezelfde bus kenden erbij. Hij was voor werk in Delhi maar woont met  zijn vriendin in Bhagsu. Je kunt het slechter treffen. De  3 dagen erna bleef het helaas veel regenen maar we raakten steeds in gesprek met allerlei leuke mensen. Op hampi na hadden we nergens zo'n goeie easygoing vibe ervaren als hier. Het is zo heel anders dan de rest van India. Niet dat gebedel of eeuwige gezeur of je iets wilt kopen. De mensen zijn gewoon vriendelijk maar laten je met rust. Het komt waarschijnlijk door de melange van culturen die je hier vind. De hindoes, de Tibetanen, de toeristen van over de hele wereld.  Ik had mijn vorige trip in Dharamsala ook al zo'n goed gevoel gehad. De tweede dag zijn we naar McLeod Ganj gegaan naar de tempel. Ramesh dacht dat Dalai Lama binnen enkele dagen een teaching zou geven, maar navraag bij de infobalie bleek dat hij geen teachings zou geven omdat hij in retreat zou zijn na een vermoeiende reis waar hij net van terug was. Jammer!  Maar omdat het eigenlijk alleen maar regende en dit nog een aantal dagen zo zou blijven, zaten we in dubio wat we zouden doen. De sfeer hier was prima maar wilden ook nog naar Rishikesh, Varanasi en Agra. Uiteindelijk besloten we om naar de Yoga-stad Rishikesh te gaan. Daar was het overdag 27 graden en 's nachts rond de 15. En omdat een echte Hindi stad is zou ook wel een leuke plek zijn om holi te vieren. Naama, Noam en zijn vriendin besloten ook die kant op te gaan dus dat beloofde een gezellige busrit van 12 uur.