van Hampi naar Athoor en door naar Cochin

Het heeft even geduurd want ik kreeg het maar niet voor elkaar om de vijfde blog te schrijven, maar voor al diegenen die vol verwachting op ons volgende reisverslag gewacht hebben:  hier is tie dan eindelijk

De laatste dag Hampi. 's Avonds om 9 uur zou de trein vertrekken dus we hadden nog de hele dag om te chillen. Met de eigenaar hadden we geregeld dat we pas om 7 uur hoefden uit te checken. Ideaal want dan konden we fris gedoucht de nachttrein in. Ik was zoals gewoonlijk al bijtijds wakker. Maar deze keer was het ontwaken anders dan anders. Terwijl ik nog lekker lag te mijmeren over de heerlijke dagen en de geweldige sfeer in Hampi  kreeg ik wat darmkrampen en voelde het al aankomen:  "De Delhi Belly". Je zult het altijd zien dat je daar last van krijgt vlak voor je moet gaan reizen. Niks aan te doen. Van Elisa onze Nederlandse buurvrouw kreeg ik wat loperamide tabletten die samen met een dieet van water en bananen hopelijk zijn werk zouden doen.  We hebben de dag heerlijk ontspannen en dichtbij het toilet doorgebracht.  Om 7 uur 's avonds hebben we uitgecheckt en gingen bepakt en gezakt naar het riviertje. Het motorbootje dat als ferry dienst doet voer niet meer maar er was nog een rond van natuurlijk materiaal gemaakt bakje met een diameter van nog geen 2 meter waarmee we naar de overkant konden. Daar stond Lucky, ons tuktukmannetje bij de tempel te wachten om ons naar het station in Hospet te brengen. Onderweg moesten we nog even kennis maken met zijn vrouw en 2 plaatjes van kinderen. Lucky kwam uit Mumbai en is 14 jaar geleden naar Hampi gegaan  waar hij zijn vrouw leerde kennen en stapelverliefd werd. Binnen een jaar waren ze getrouwd en kregen ze hun eerste kind. Hij vroeg ons of we Goa kenden en vertelde dat hij binnenkort met zijn gezin daarheen wilde op vakantie. Hij wilde graag ons advies over waar hij het best heen kon gaan. Grappig dat een Europeaan Indiase reisadviezen kan geven aan een Indiër.

De trein vertrok zo goed als op tijd  met bestemming Bangalore. We reden sleeperclass en ik probeerde tussen de wc bezoekjes wat te slapen. Zeker 4 keer werd ik door mensen lastiggevallen die beweerden dat wij op hun plaats zaten. En aangezien ik me niet zo fit voelde werd mijn lontje steeds korter. Na een aantal bezoekjes aan het hangtoilet bleef het na 4 uur 's nachts rustig in mijn darmen en heb ik nog een paar uur kunnen slapen.  Om 7 uur 's ochtend s arriveerden we in Bangalore en omdat we tot  5 uur 's middags moesten wachten op de verbindende trein naar Dindigul, hebben we onze rugzakken in een bagagedepot achtergelaten en zijn daarna maar op de bonnefooi door de stad gaan lopen. Op 't internet wel wat bezienswaardigheden gevonden maar ik voelde me nogal gammel van de dag en nacht ervoor. Uiteindelijk zijn we na wat ronddwalen  teruggegaan naar het station en hebben we de middag doorgebracht in een AC wachtruimte met redelijk comfortabele fauteuils.

Stipt om 5 uur vertrok de trein naar Dindigul. Deze keer reisden we 2nd Class AC. welliswaar 3 keer duurder dan sleeperclass maar ook aanzienlijk comfortabeler. 4 ipv 6 mensen boven elkaar dus tenminste zonder problemen de ruimte om je bagage onder te bank weg te kunnen stoppen. De mensen die 2nd Class reizen zijn vanzelfsprekend ook een stuk welvarender en dat merk je aan alle kanten. Er worden minder scheten, boeren en andere ondefinieerbare geluiden gemaakt en de mensen spreken veel beter Engels. Engels  is officieel na Hindi, de tweede taal in India maar hier in het zuiden ( Tamil Nadu en Kerala spreken aanzienlijk minder mensen Engels en als ze het al spreken is het een stuk gebrekkiger. Dat komt omdat de oorspronkelijke talen, het Tamil en Malayam, dravidische talen zijn in tegenstelling tot de talen die afgeleid zijn van het sanskrit die in de andere delen van India worden gesproken) Ook Hindi , wat gebaseerd is op het sanskrit wordt in het zuiden nauwelijks gesproken.  Afijn, na een paar uur redelijk comfortabel geslapen te hebben, kwamen we om half 3 aan op het station in Dindigul, waar een taxichauffeur klaar stond om ons naar Double Dutch Resort in Athoor te brengen. Na een rit van 45 minuten kwamen we daar aan  en konden we nog een paar uur slapen in een heerlijk bed totdat we om 9 uur bij het ontbijt verwacht werden om kennis te maken met Gé en Gemma, de trotse eigenaren van het resort en oudoom en oudtante van Fleur.

Na het ontbijt gaf Gé ons een uitgebreide rondleiding over het terrein. Het Double Dutch Resort, met een prachtig uitzicht over een meer en de bergen van West Ghats, is landelijk gelegen in Tamil Nadu op ongeveer 5 kilometer van Athoor en circa 100 kilometer van Madurai. En het is een waar paradijsje.  Gé en Gemma zijn een kleine 20 jaar geleden als reislustige Indiagangers verliefd geworden op deze plek en hier neergestreken. In de loop der jaren hebben ze gebouwd en verbouwd om het Resort  te realiseren zoals het nu is: een 9-tal goed fijne ruime kamersverdeeld over een 4 -tal gebouwtjes en voorzien van alle gemakken. En het is bovendien nog eco-vriendelijk opgezet ook! Het is een te groot verhaal om hier de blog te vertellen. Maar één ding wil ik wel uitlichten: het water uit de kraan is gewoon drinkbaar en dat is in India toch wel heel bijzonder. Zelf wonen ze in het Holland House, het eerste gebouw dat in hun bezit kwam. Daar naast zijn nog 2 huisjes  waar 2 gezinnen  wonen die vast op het Resort werken. De kinderen hebben er een fantastische  plek om te wonene en te spelen en een liefdevolle blanke opa en oma

De rest van de dag hebben we vooral veel gerelaxt en  gepraat met Gé over hun reisverhalen en motivatie om hier te wonen.  hij vertelde ons dat hij ook actief is voor de stichting BENG die hier in de omgeving goed werk verricht door scholing te realiseren voor zogenaamde dropouts. Dit zijn kinderen die om uiteenlopende redenen voortijdig met school gestopt zijn. Door de inzet van de stichting, af en toe een vrijwilliger en de NGO's die zij financieren, zijn al heel wat succesverhalen gerealiseerd. Goed bezig dus!

De volgende dag zijn bas en ik wandelend de omgeving gaan verkennen en 's middags met een brommertje naar Athoor gereden. De mensen in en om Athoor waren heel erg vriendelijk. Allemaal zwaaien en lachen. We stopten bij een veldje waar en vijftiental jongelui cricket aan het spelen waren. We werden meteen uitgenodigd om mee te doen. De grootste lol natuurlijk  al viel het niet mee om de stuitbal op een hobbelig en aflopend veldje met een zware bat weg te slaan. Maar voor beginnelingen deden we het nog niet eens zo heel erg slecht. Toen we anstalten maakten om weg te gaan moesten we nog een uitgebreide fotosessie ondergaan. Pretty much famous in Athoor now.

De volgende dag moesten we rond 3 uur uit Dindigul vertrekken maar vertrokken ruim bijtijds want vooraf moesten we nog even langs de tandarts want het spalkje achter Bas zijn tanden moest een beetje bijgewerkt worden. Op weg naar Dindigul gingen we nog even langs een schooltje dat door de stichting werd gesteund om een computer af te geven. Het was middagpauze en de kindjes lagen in verschillende vertrekken allemaal naast elkaar om een middagdutje te doen. Erg cute!

De tandarts was een erg joviale man en had een zeer moderne behandelkamer. Na wat controle van zijn gebit bleek dat Bas zijn inschatting de juiste was : er was wat lijm losgekomen dat moest worden bijgevuld. Geen enkel probleem voor de tandarts die ook nog meteen wat ruwe stukjes gepolijst had. De kosten : 14 euro. En voor we weg gingen moesten we nog even met onze tattoos op de foto en natuurlijk nog een selfie

Daarna door naar het station om in de sleeperclass met de trein naar Cochin te reizen. We hadden allebei een bovenbedje en hebben daar zo goed als heel de reis op liggen lezen en dutten.  De mensen in de wagon spraken nauwelijks Engels dus het werd het ons niet duidelijk waar we ons bevonden. We moesten dus bij elke stop op het station kijken in welke plaats we waren. Uiteindelijk kwamen we om 4 uur in Cochin aan. Ondanks het vroege tijdstip was het hartstikke warm en de luchtvochtigheid was erg hoog. Bepakt met onze tassen het station uitgelopen en op zoek gegaan naar een guesthouse. Na ruim een uur lang alle hotels en guesthouses afgelopen te zijn waarbij we steeds te horen kregen dat ze ofwel vol zaten of kamers hadden vanaf 1500 roepies, waren we doorweekt van het transpireren en besloten we toch maar een hotelkamer te nemen ondanks dat het ver boven ons budget lag. Het was wel een meevaller dat we de kamer voor 24 uur hadden en dat was precies wat we nodig hadden. De volgende nacht zouden we namelijk om 4 uur naar het vliegveld moeten vertrekken. Na een weldadige douche hebben we een gat in de dag geslapen. 's Middags een stuk door de stad gelopen, wat gegeten en op zoek naar een postkantoor om nog een brief op de post te doen. Dat bleek geen sinecure.  Als je een Indier de weg raagt zal die nooit zeggen dat ie het niet weet. Je wordt altijd een richting opgestuurd en die richting moet je dan 5 minuten lopen. De volgende aan wie je het vraagt stuurt je 5 minuten de andere kant op. Al met al deden we er ongeveer anderhalf uur over om bij het postkantoor te komen. De terugweg duurde maar 10 minuten. Onderweg kwam liepen we een nogal onverzorgde man tegemoet en op het moment dat we hem passeerden bewoog hij ineens in de richting van Bas en maakte eenzwaaiende beweging met zijn arm terwijl hij een fles in zijn arm had. Bas sprong opzij en ik gaf een enorme brul waarop hij weer naar mij draaide. De blik in zijn ogen was echt helemaal van deze wereld en deed denken aan een mengsel van veel alcohol en drugs. We liepen maar gewoon door, maar dit soort vervelende akkefietjes maken je bewust dat je altijd op je hoede moet zijn.

 's Avonds nog optimaal gebruik gemaakt van de kamer en midden in de nacht met een tuktuk een ritje van uur naar het vliegveld gemaakt.  Op naar ons volgende avontuur : via Maleisië naar Thailand