Rishikesh and more

Met gemengde gevoelens vertrokken we 's avonds om 7 uur met een wat oudere bus naar Rishikesh. Het had al een aantal dagen geregend en het zou de komende 5 dagen ook nog blijven regenen. En het was ook echt wel koud. Dan maar wat eerder naar Rishikesh om daar holi te vieren. En dan van daaruit nog naar Varanasi en Agra. Maar Bhagsu was wel een heerlijke plek waar we veel leuke interessante mensen tegenkwamen. De Israelische vrienden hadden hun plannen veranderd en zouden een dag later de bus nemen. Onze bus was niet zo comfortabel als de vorige die we gehad hadden. De chauffeur zat in cabine die met een deurtje was afgesloten. Al snel had ik in ruil voor een paar sigaretten een plekje voorin geregeld en kon daar door een groot raam van het nachtelijke landschap genieten en af en toe een peukie roken. In de bus nog wat mensen leren kennen waaronder een Duits meisje van 18 die een hand mist en in dr eentje door India reist. Petje af! Rond 6 uur 's ochtends kwamen in Rishikesh aan. En nog voor we stil stonden waren de taxichauffeurs al in een grimmige schermutseling bezig hun prooi te verdelen. Deze mensen van je afslaan en probeer een eind van de bus vandaan komen is dan wat je wilt. Even op adem komen en dan een relaxte chauffeur opzoeken. Rishikesh zelf, daar moet je niet zijn. Er zijn 2 dorpjes iets verder aan de Ganges gelegen waar iedereen voor komt, Ramjula en Laxmanjula. We kozen voor de laatste. Aan de rand van dit dorpje werden we gedropt en moesten we nog een stuk lopen naar de hangbrug over de rivier. Aan beide zijden van de rivier is het hart van Laxmanjula. We vonden vlakbij de brug een chaitentje en besloten dat Bas daar bleef en ik op zoek ging naar een plaats om te slapen. Er was een Yoga-festival geweest en er bleken nog 2 guru's in town te zijn. Dat betekende veel mensen die allemaal ergens moesten slapen. Na een goeie 2 uur guesthouse in en uit hadden we eindelijk iets gevonden. De prijzen waren de pan uit gestegen. De goedkoopste met warm water en toilet was 900 per nacht. Tijdens deze speurtocht was me al opgevallen dat het publiek, de toeristen, hier anders was dan in de andere plaatsen. Dit is natuurlijk dé Yogag-place on earth. Gedurende de dag hebben we wat rondgewandeld en kwamen nog bekenden tegen die we eerder in Goa of in de trein hadden ontmoet. Het is een prachtige omgeving met de bergen waar de hier nog heldere en schone Ganges doorheen stroomt. Hier en daar vind je strandjes aan het snelstromende water en in dichtbij de hangbrug heb je de ghats (trappen naar het water). Maar wij hadden niet zo'n heel fijn gevoel hier. De mensen wellicht te zweverig voor ons doen. Zo hadden bijna alle vrouwelijke toeristen wel een stip op hun voorhoofd, de ene nog groter dan de andere. En de gelukzalige blik waarmee de mensen rondliepen, en niet alleen bij de Hare Krishna, wekte eerder allergie op dan het gevoel van ja kom laten we hier lekker aansluiten. Tijdens het eten gingen we overleggen hoe en wat. Het idee was om hier anderhalve week te blijven en dan nog een paar dagen Varanasi en een dagje Agra. Maar anderhalve week Rishikesh zagen we niet zitten en die tijd doorbrengen in Varanasi ook niet. Dus of we moesten nog meer bestemmingen gaan zoeken of iets anders bedenken om de tijd op een fijne manier door te brengen. Dat laatste vonden we ondertussen toch wel erg belangrijk. Dat hadden we op deze reis 2 keer echt duidelijk ervaren, in Hampi en in Bhagsu. Het duurde dan ook niet lang tot we tot het besluit kwamen om terug te gaan naar Bhagsu en daar de goede sfeer uit te gaan diepen.

De volgende dag rustig ontbeten en nog een beetje rondgewandeld langs alle yogascholen, ashrams en restaurantjes en uitgebreid geluncht. Daarna weer naar Rishikesh om een bus te zoeken naar Dharamsala. Deze bus was wel de gezelligste bus tot nu toe. Er zaten hele leuke mensen bij waar we mee aan de praat raakten. En McLeodganj ,waar bijna iedereen naartoe gaat, is niet zo groot dus je komt die mensen ongetwijfeld weer tegen.  We waren zo blij toen we de steile weg naar het guest house View Cafe weer opmoesten met onze tassen.  Meteen onze kamer in en nog een paar uurtjes geslapen. Daarna nog een wandeling naar McLeodganj en onderweg kwamen we Naama tegen en de Duitse dokter uit de bus die ook homeopaat en sjamaan is. Leuk zitten kletsen en ze bood me een Braziliaanse healing aan. Dat was wel een aparte ervaring! Maar mijn chakras stonden in ieder geval weer open. We hebben nog even gesproken over Tibetaanse geneeskunde. Ze zou donderdag naar een congres over dit onderwerp en vertelde dat woensdag een openingsceremonie zou zijn bij de tempel waar de Dalai Lama ook aanwezig zou zijn. Dat was goed nieuws.

Het was wel grappig om weer dezelfde mensen te zien die twee busreizen in 3 dagen geleden ook al in het guesthouse waren. Kewin de Viking, Luca de Nederlands pratende Italiaan, Manfred "Money" de Duitser, Marie, Shere Khan en Aylin. En Naama was ook nog in Bhagsu. Gezellig met iedereen bijgepraat. Ze begrepen het wel  dat we weer terug waren. Al deze mensen hebben een flink deel van de winter in alle rust in Bhagsu doorgebracht en sommigen moesten een dezer dagen vertrekken. Tja aan alles komt een eind. De volgende dag ben ik begonnen met Yoga op de rooftop. De vorige avond had Sharan, een yogi uit Kerala me aangeboden op pad te helpen met wat oefeningen. Vanaf dat moment besloot ik dat ik me zou gaan richten op ademhalen. Ik was nog steeds verkouden en hoestte mijn longen uit mijn lijf. Vanaf die dag ben ik beduidend minder gaan roken. Van ruim 25 per dag tot maximaal 10. En nu vooral doorpakken. Ook de voedingsadviezen die ik enkele dagen geleden van de ayurvedische arts had gekregen, was ik aan het toepassen. De Duitse dokter had trouwens precies dezelfde voedingsadviezen. Geen rauwe  groenten, geen pittige kruiden, en geen olie. Verder veel drinken. Ik dacht eraan om ook een consult bij een Tibetaanse dokter te gaan doen. Voordat ik de behoorlijk prijzige voorgeschreven ayurvedische medicijnen zou kopen. Op een of andere manier had ik niet echt de goeie klik met deze ayurvedische dokter. 's Avonds lekker zitten jammen op het terras bij het restaurant. Life is Good!

Woensdag stonden we om half 9 in de rij bij de tempel. Maar dat bleek niet nodig te zijn. De rij was voor de vrouwen, de mannen konden meteen doorlopen. De reden was dat vrouwen allemaal een tas bij zich hadden?! Maar hoe dan ook segregatie blijft een vreemd verschijnsel. We moesten nog even terug naar de ingang van het complex om onze phones in bewaring af te geven maar toen konden we snel naar binnen. In het tempelcomlex was het al erg druk. Op de binnenplaats zaten duizenden mensen; monniken, toeristen en vooral Tibetanen van alle leeftijden hadden een plekje bemachtigd om bij de His Holiness de Dalai Lama te zijn. We konden nog een heel erg krap plekje vinden in de massa. De suppoost die de rijen mensen probeerden in toom te houden en iedereen naar geoorloofde plekken wees, stal de show. Het was een oude norse man die soms heel ontdeugend keek en iets riep in het Tibetaans en dan begon het publiek hard te lachen. Na kwam  hij dan eindelijk ten tonele. We zaten op een afstand van ongeveer 30 meter bij hem vandaan en als de cameramannen niet in de weg stonden konden we goed zien zitten. De opening begon met het zingen van een speciaal voor de gelegenheid gecomponeerd lied in op prachtige Tibetaanse muziek. Daarna werd er een volksdans uitgevoerd in speciale klederdracht. Tijdens de eerste 2 toespraken van verschillende Indiase ministers werd er chai en rijst uitgedeeld. En dat was maar goed ook want wat waren die toespraken slaapverwekkend. Er werd zelfs een soort van de groeten aan zijn zoon gedaan. Maar de sfeer was goed. Iedereen was vriendelijk en vrolijk.

We kregen kramp van het in een houding zitten en liepen naar de uitgang aan de zijkant waar me konden staan. Maar bij het koord dat toegang bood aan de VIP plaatsen rond His Holiness zag ik nog een plaatsje tegen een muurtje. Met mijn onschuldigste smoeltje kreeg ik toestemming van een beveiliger om daar te gaan zitten. Op nog geen 20 meter van de Dalai Lama en er zat niemand meer tussen. Van achter zijn preekstoel begon hij zijn toespraak. Zonder ook maar één keer een papier te raadplegen sprak hij vol vuur tegen het publiek en de studenten Tibetaanse geneeskunde. Hij was bevlogen, maakte grapjes om vervolgens serieus de studenten aan te sporen om vooral goed te studeren. Wat een energie en dynamiek zeg! Ik kreeg er verschillende keren kippenvel van.  

Na zijn speech was hij in no time vertrokken en begon kon iedereen nog een redelijk uitgebreide maaltijd krijgen. Deze zaten verpakt in plastic en helaas zag je de aan het eind van de dag overal de verpakkingen aan de kant van de weg of op de berghellingen liggen. Jammer hoor, terwijl er in de staat Himachal Pradesh toch best veel aan gedaan wordt om op een bewuste manier met het milieu om te gaan. Plastic zakjes zijn er bijvoorbeeld verboden. Maar dat mocht de pret niet drukken. Een van onze doelen van deze reis hadden we vandaag binnen!!

De volgende dag ben ik geïnspireerd door het congres over Tibetaanse geneeskunde naar het ziekenhuis gegaan voor een consult. Dat was ook een aparte ervaring. Ik kwam binnen en moest mijn polsen op een kleedje op tafel leggen. Hij pakte om beurten een pols vast en met 3 vingers voelde hij mijn slagader. Ik vertelde dat ik last had van mijn voeten maar hij vertelde me dat ik niets hoefde te zeggen. Ik moest nog wel even mijn tong uitsteken. Daarna vertelde hij me dat ik 7 dagen 's ochtends 3 en 's avonds 4 pillen moest nemen met warm water. Verder geen pittig eten, geen rauwe groenten en geen coca cola.  Ik vroeg of hij ook iets had tegen pijn in mijn voeten en hij vertelde dat dat met die medicijnen over zou gaan. En inderdaad, de tweede dag was het al minder aan het worden.

Vrijdag was het Holi-feest. Het heet eigenlijk Holi-Phagwa en is 3 feesten ineen. Lentefeest, feest van de overwinning van het goede op het kwade en een nieuwjaarsfeest. Tijdens dit hindoefeest gooien mensen gekleurd poeder naar elkaar en hier waren wij wel voor in de stemming. Redelijk op tijd uit bed dus om poeder te scoren want daar hadden we gisteren niet bij stil gestaan. En het begon al mooi met de kinderen van gezin van het guesthouse die met andere kinderen uit de buurt met gekleurd water naar elkaar aan het gooien waren. Ook verschillende gasten moesten het ontgelden. Maar het water was erg koud en dus hadden we de taak om droog te blijven. De weg naar beneden was nog een hele toer. Op de meest onverwachte momenten zag je ineens de inhoud van een emmer water door de lucht vliegen. Maar we hebben het droog gehouden. Er waren niet zo heel veel buitenlanders die met poederstrooien meededen. Maar de Indiërs vonden het maar wat gaaf dat die 2 gekleurde Hollanders meededen met dat vrolijke feest. De ene na de andere wilde met ons op de foto. Nou maken we dat sowieso wel vaak mee, maar meestal bedanken we voor de eer (er lijkt geen eind aan te komen als je er eenmaal mee begint). 's Avonds was het in het guesthouse gezellig met een gitaar, een trommel en mijn harmonica.

De ochtend erna had Bas de terugslag van 2 top dagen achter elkaar. Hij was moe en besloot de hele dag in bed te blijven. Maar ik weer vroeg op om yoga te gaan doen in het zonnetje op het dak. Het is hier zo'n heerlijke frisse lucht en steeds weer dat geweldige uitzicht. Mij voeten werden steeds minder pijnlijk. Alles bij elkaar de juiste omstandigheden om helemaal tot rust te komen. En we hadden nog een ruim een week te gaan hier in Bhagsu. Ja het eind van onze reis is in zicht.